نسترن-شعر وناگفته ها

همه اشعار و دل نوشته های من

نسترن-شعر وناگفته ها

همه اشعار و دل نوشته های من

نور امید ( به امید ظهور)

فکرم نمایان می شود

در ذهن باد واشک ابر

در شاخه خشکیده زرد

در غربت چشم های من

فکرم نمایان می شود


یا رب در این شبهای تار

پاییز زرد وغصه دار

جایی نمانده در بهار

آخر چه دارد می شود


در اشک های بی صدا

در چهره های بی نگاه

نوری نمایان می شود


نوری در عمق قلب من

نوری در اعماق صدا

نوری به یاد حرف دل

نوری به رنگ غصه ها

دارد نمایان می شود


دنیا چه سخت وسربی است

انسان چه بی حد سنگی است

آدم در این دنیای کور

دارد چه خارا می شود

یا رب چه بر ما می شود


مهتاب وماه در تیرگی

همراه عشق افسردگی

دنیا پر از دلمردگی

در سایه سرد ریا

غوغایی برپا می شود


غوغایی از رنگ بهار

غوغایی از مهر و وفا

غوغای شادی در نگاه

همراه او خوبی صفا

نوری نمایان می ود


نوری که از رنگ طلا

نوری که از جنس زمان

نوری به رنگ مصطفی

نوری پر از بوی خدا

نوری در اعماق وجود

دارد نمایان می شود


در قلب من نوری دمید

در سایه ام سردی پرید

آخر چه آمد بر سرم

غوغای مهدی را بدید


احساس و فکرم در خیال

دنیا دوباره بی صدا

در غربت دنیای من

احساس دلتنگی کشید


اما به امید وصال

فکرم حقیقت می شود

مهدی نمایان می شود


مهدی بیا هستی من

محتاج توست این قلب من


                                                          نسترن

بگو آره دوست دارم( برای خواننده محبوبم)

اگه چشمات بگن آره

هیچکدوم کاری نداره


برای قلب من وتو

من می گم فقط یه آره


دنیایی پر از ستاره

باز برا قلب نگارش

یه ستاره کم میاره

اگه تو نگی که آره


از خدا می خوام بباره

هر چی بارون سیاهه


دل من می خواد بدونه

چرا تو نمی گی آره


اگه چشمات بگن آره

هیچکدوم کاری نداره


اگه اون خدای دلها

برای قلبم دوباره

یه ندایی باز بیاره

چشمای عاشق کش تو

من که می گم می گه آره


کاش صدات بیاد دوباره

تو که جونم خوب می دونی

بی تو پاییز جا بهاره


اگه چشمات بگن آره

هیچکدوم کاری نداره


غصه من توی دنیا

باز می گم گفتن آره


آخه جونم من ندونم

چرا تو نمی گی آره

اگه چشمات بگن آره

زنده می شم من دوباره


دل من می خواد بخونه

برای شبای خسته

که تو دنیا هیچ نداره

دل اون به آره بسته


اگه چشمات بگن آره

هیچکدوم کاری نداره


از خدا می خوام بباره

حرفای تلخم دوباره

تا که شاید رحم بیاره

اون دل سخت و دوباره

شایدم که بگه آره


دل من پاییز وسخت شد

چرا تو نگفتی آره


حالا اون دنیای ساده

با صداهای زیادش

فکر وذکرش شده آره


که چی شه من نمی دونم

چرا عشقش شده آره


دل من خودش می دونه

تا بحال نخواسته آره


عشق من فقط دو چشم

با فقط یه دونه آره


اگه چشمات بگن آره

هیچکدوم کاری نداره


دل من فقط یه یاره

که اگه چشمای پاکش

به خود خودم گفت آره


دل من واسش می ریزه

هر چی عشق هست توی آره


حالا شاید فکر کنید که

مگه این آره چی داره

که همش تو می گی آره


من می گم چی داره آره

آره دوست دارم آره


دل من عشقی نداره

جز تو و صد تا بهانه


کاش صدای نسترن رو

می شنیدی تو این زمونه

که چقدر دلش می گیره

واسه یه گفتن آره

کاش یه بارم می شنید آره.


                                                    نسترن

عشق من( باز هم برای سهراب)

عشق من اول عشقای بهارست                         

عشق من ناجی قلبای ستارست


عشق من عاشق هر چی رنگ آبیست               

عشق من فدای جاده های خاکیست


عشق من هنوز وجودش خیلی خالیست

عشق من دنبال عشقای خدائیست


عشق من خوب می دونه هیچ جا وفا نیست

عشق من ولی می گه اینجا ریا نیست


عشق من دشمن حرفای جدائیست

عشق من امید عشق آشنائیست


عشق من بذار بگم اولین عشقاست

عشق من نشانه دلبستگیهاست


عشق من خیلی چیزا واسش حیاتیست

عشق من ساده ترین عشق آزادیست


عشق من شاید دلش پر از صداهاست

عشق من شاید غمش بیشتر از اینهاست


عشق من به فکر سهراب سپهریست

عشق من فدای شعرای سپهریست


عشق من همش تو یه کتاب خلاصست

عشق من همش تو هشت کتاب خلاصست


عشق من دیگه خریدار غروبهاست

عشق من دنبال عشق سادگیهاست


عشق من عشقای قلب نسترن هاست

عشق من پیرو عشقای سهراب هاست


                                                                 نسترن

سلام

در سلامی خسته

در نگاهی حیران

چه وجودم تنها


بین افسانه راه

من وتو با قدمی

رنگ غمگین دلی

صحبت از پنجره ای


در دلم غوغا شد

دلم از غصه گرفت


یاد آن برگ درخت

یاد آن پاکی راه

یاد آن عشق عمیق

همه عالم بگریخت


خسته بودم از تکاپو

از نگاهی با تحرک

در دلم جایی نماند

سخت افسوس و صدا


بر لبی خشک وغریب

در سکوت ماند وفقط

چهره غمگین بدید.


                                                   نسترن

شب گریه

 تنگ غروب آخر                           چاره کار زار زدنه

دنیای خوب عاشقا                       فدای هر چی آدمه


غصه دنیای منم                           غصه اینجا موندنه

غریب وتنها موندنم                       دردیه که راش مردنه


نگاه تلخ آدما                               دنبال یه چیز کمه

صدای احساس دلم                      یه قفل سنگین دله


نفس های حبس دلا                     تو فکر یه حقیقته

غبار دوری خدا                            نتیجه یه خلوته


دنبال تیرگی نباش                        چون که خدا یار منه

خدای من خدای تو                       خدای هر چی عالمه


تو این وانفسای جدید                    هدف فقط شکستنه

چاره اون زار زدنو                          سوختن این قلب منه


دلای سخت آدما                          همیشه محتاج غمه

دنیای خوب سادگی                      فدای کینه وغمه


عشق دیگه معنا نداره                   سیاهی هست یار همه

محبتم که گم شده                       میون حرفای همه


دلای پاک و سادمون                      دچار زخمای شبه

خدای عاشقا بیا                          اینجا برام جهنمه


شب سیاه آخره                          خدا هنوز پشت سره

بغض دلم کم می خونه                  دنبال حرف آخره


ندای عشق نسترن                      صداش زیادی از غمه

چاره اون فکر می کنم                   عشق تو با صد تا غمه


تو مال من من مال تو

کاش من وتو بگیم به هم

تو مال من من مال تو


کاش دو تامون یکی بشیم

تو مال من من مال تو


کاش نگامون ساده باشه

تو مال من من مال تو


کاش دنیامون یکی باشه

تو مال من من مال تو


کاش حرفمون همین باشه

تو مال من من مال تو


کاش عشقمون صدا نبود

بیرنگی خدا نبود

همش به یاد حرف دل

تو مال من من مال تو


کاش این غروب من باشه

فقط بگه

تو مال من من مال تو


کاش اون دل سنگ خودت

به من بگه

تو مال من من مال تو


کاش دنیای عاشقمون

با یک نفس

همش بگه

تو مال من من مال تو


کاش هیچکسی پیدا نشه

تو رو ز من جدا کنه

تو مال من من مال تو


کاش آسمون آبیمون

فدای یکرنگی بشه

تو مال من من مال تو


تو این غروب بی کسی

کاش تو باشی

به من بگی

تو مال من من مال تو


تو این صدای غربتم

تو این بهار ساکتم

فقط بگو

تو مال من من مال تو


ندای من خیلی کمه

پس تو بگو عزیز من

تو مال من من مال تو


برای فردای دلم

برای آواز لبم

به من بگو

تو مال من من مال تو


برای غمهای شبم

موجای سخت این دلم

خودت بگو

تو مال من من مال تو


من از تو هیچی نمی خوام

هیچ عشق و هیچ غم نمی خوام

فقط بگو

تو مال من من مال تو


برا صدای نفسم

از ته این دلت بگو

تو مال من من مال تو


منم می گم

تو هم بگو

تو مال من من مال تو


فقط یه خواهشی دارم

همین یه بار بهم بگو

تو مال من من مال تو



                                                     نسترن

دیروز

دیروز دیروز بود

هنگامی که تو لبخند می زدی

هنگامی که قلبم را در میان مشت هایت می گرفتی

هنگامی که با صدای دلنشین نامم را فریاد می زدی


و چه هنگام ها

که خاطره ات بودم

و چه غروب ها

که دلم برایت پرپر

و تو نمی دانستی

و برای دیدنت من چه بی تاب


و چه هنگام ها

که قلب تهی ام

خانه دل تو

و غم هایم

کیسه اشک تو


و چه هنگام ها

که مرا می دیدی

و انگار که نمی دیدی



و این منم

که خجالت زده از اهل عقول

و چه خسته از ریا

و چه منتظر به عشق

و چه نالان نگاه


و چه دلتنگ دلم

و چه هنگام غروب

که دلم پرسه زد از شوق بلوغ


و ندیدی مرا

دل پرعشق مرا

دل غمگین مرا

دل خسته مرا

تو ندیدی مرا


و چه عشق ها که نثارت کردم

تو ندیدی مرا

دلم از غصه گرفت

تو ندیدی مرا


نه صدای نفسم را

نه ندای عطشم را

نه غروب های دلم را

تو ندیدی مرا


و چه شب های سیاه

و چه روزهای بلا

و چه عمرهای به باد

تو ندیدی مرا



                                                             نسترن


سادگی

صدا از آسمون می یاد                        صدای احساس کیه

صدای غربت منه                               یا که یه بنده دیگه


کاش از میون این صدا                         یه حرف خوب پیدا بشه

برای شبهای سیاه                            یه همدمی پیدا بشه


کاش خدای آسمونا                            نگاهی هم به ما کنه

یکی نثار من کنه                               صد تا نثار اون کنه


کاش برای غربت من                          یه عاشقی پیدا بشه

برا شبای خستگی                            هوای من آبی بشه


کاش دنیامون ساده باشه                     مثال اون ساده دلا

غروبشم سپید باشه                          برای غصه های ما


کاش هممون با هم باشیم                   یکرنگ ویکصدا باشیم

سیاه رو از بین ببریم                           تا که همیشه خوب باشیم


کاش دنیای منم می شد                     مثال دنیای شما

برای دنیای منم                                 یه یار خوب مثل شما


کاش تو سکوت بی کسی                    ستاره ای پیدا بشه

نفس های حبس دلم                          با صدای اون وا بشه


کاش این غروب دلگیرو                        یکی برام خاموش کنه

صدای احساس دلو                             کاش اون برام روشن کنه


کاش یه نگاهی بکنه                           به این دل فقیر من

کاش یه صدایی بزنه                           به این دل غمگین من


کاش حرفای تلخ منو                           یکی به جونش می خرید

نگاه غمگین منو                                 با یه لبخندش می خرید


کاش یه کسی پیدا می شد                  اشعارمو پاره می کرد

تا که شعرای نسترن                           سادگی رو فدا می کرد

                                                                     

بهترین هدیه 1( به یاد سهراب سپهری)

بهترین فکر توی دنیا برا من فکر رهایی ست

بهترین غم توی دنیا برا من غم جدایی ست


بهترین عشق توی دنیا برا من عشق خدایی ست

بهترین قلب توی دنیا برا من قلب های آبی ست


بهترین شب توی دنیا برا من شب مهتابی ست

بهترین رنگ توی دنیا برا من رنگ طلایی ست


بهترین جمله تو دنیا برا من پر از آزادی ست

بهترین درد توی دنیا برا من درد خیالی ست


بهترین خواب توی دنیا برا من خواب ابدی ست

بهترین لبخند تو دنیا برا من لبخند آبی ست


بهترین حس توی دنیا برا من حس سپهری ست

بهترین هدیه تو دنیا خود سهراب سپهری ست



                                                                  نسترن

پرنده از قفس پرید( برای همه پرنده های در قفس)

پرنده از قفس پرید

چه گلهای غمناکی

صدای گریه آسمان

من که می دانم

خوب می دانم

دلم حرفی ناگفته دارد

شاید از پرنده زخمی

شاید از قفس بی در

و یا شاید..........

پرنده از قفس پرید

حق داشت

به دنبال چیزی می گشت

و یا به دنبال کسی

هر چه بود

هوای سردی بود بین پرنده وقفس

من پرنده را دوست دارم

قفس را هم همینطور

ولی نه برای زندانی

برای عشق آزادی

پرنده از قفس پرید

خوشا بحالش

آزاد سبک بی ریا

پرواز کن ای پرنده

اما

دودی در آسمان

گلوی پرنده را می فشارد

پرنده را از پرواز باز می دارد

چه آزادی تلخی

بین قفس و آسمان دودی

فاصله ای کمتر از یک مو

آسمان دودی مرگ را می طلبد

و قفس تمام هستی را می گیرد

کاش پرنده بداند چه می کند

کاش پرنده از قفس می پرید

پرنده از قفس پرید

پرنده مرگ را به قفس ترجیح داد

خداوند ناامیدش نخواهد کرد

پرنده از قفس پرید

این بار برای همیشه

و وقتی به آسمان رسید

اثری از دود نبود

وفا بود وصفا

زندگی بود و عشق

ولی زیباتر از هر چیز

همتش بود و اراده

همتی که برای بدست آوردنش

 چه جرات ها که داشت

خوشا به حال پرنده که عاشق پریدن است.


و ما هنوز نیستیم.



                                                           نسترن

همه گانه

صدای گریه باران در ناودان کوچک خانه به گوش نمی رسد

پاییز زرد از نگاه آسمان خسته شده

با انگشت اشاره می کند به خورشید

رنگ آتش از دیدن چهره ها کمرنگ شده

کلبه کوچک همیشه آبی

جلوه های زندگی را ممنوع کرده

گل های رازقی

عاشقی را ممنوع کرده

چشمهای آبی

صداقت را ممنوع کرده

دل شکسته

مرگ را ممنوع کرده



                                                        نسترن

تا بفهمی

زندگی را از گوشه پنجره آزادی نگاه کن تا بفهمی

آفتاب را از عشق سوزانتر ببین تا بفهمی

دنیا را با پاییز وخزان دلت ببین تا بفهمی

احساس را با نگاه لطیف عشق و چوبه دار حقیقت ببین تا بفهمی

اشک چشمانت را با نگاه پرندگان سربریده ببین تا بفهمی

و مرگ را با خنده پرستوی مهاجر و ابرهای گریان ببین تا بفهمی




                                                                    نسترن

در این دنیای سررفته1

بغضم گرفته، صدایم در گلو بالا نمی آید

در این دنیای سررفته


نگاهم در نگاه هایت نمی افتد

در این دنیای سررفته


تصاویرهای زیبا به سختی راه می افتند

در این دنیای سررفته


قلم ها نوکشان در چشم همدیگر فرو رفته

در این دنیای سررفته


نمی خواهند نمی خواهند نگاه نرم مجنون های غمگین را

در این دنیای سررفته


صدای ناله از این سو و آن سو سر برآورده

در این دنیای سررفته


نگاه زخمی شب سر باز کرده

در این دنیای سررفته


تضاد ونابهنجار وریا ، عشق را سرکوب کرده

در این دنیای سررفته


زبانها را بریده و داغ آتشین بر آن نهان گشته

در این دنیای سررفته



                                                        ادامه دارد............

حادثه

زندگی زیباست اگر شقایق ونیلوفر آبی داشته باشد.

زندگی زیباست اگر انتظار چشمهایی منتظر به پایان رسد.

زندگی زیباست اگر ستون هایش فیروزه ای باشد.

و زندگی ای زیباست که حادثه آن را صدا بزند

حادثه

چه کلمه ناآشنایی

امواج آبی دریا و لرزش ابرها فقط چیزی را می طلبند

حادثه

                                                                               نسترن                         

می مانم

دلم می گیرد

نگاهی سوی من

افکارم پریشان وباد

نگاهم معصوم وتنها


شب صدا می کند

خاطره،پنجره،نگاه

دیشب هوای ستاره می کرد

ولی قلبم اجازه نمی داد


فقط من بودم وخاطره او

دیرجنبیدم

هوا سرد شده بود

و دلم هم تنگ


نمی دانم از کدام سو

کدامین پنجره


یاد دوستت دارم

آهنگی خوش از آن چشمهایم


سکوت مرگبار زندگانی

جبر وخستگی

باز هم یادی از آن


هنگامی که عشق را محتاجم

فقط اندوه نگاه

صدای نفس

سکوت زندگانی


یادی از عشق او

قلبم می لرزد


مردمکهای چشمهایم

تصویری از عشق


همه وجودم خسته

نگاهم  منتظر

منتظر ومنتظر

سخت وسنگین

اراده می طلبد


خداوند امید می دهد

می توانم

آری می توانم

منتظر می مانم


برای عشق

فقط عشق

منتظر می مانم.


                                                نسترن


دل زخمی 2


من همون بی کس وتنها                      من همون غریب وغمبار

من همون درد گرونم                           که می مونه توی انبار


منه تنها منه خسته                             منه بی عشق تو بسته

ندارم هیچ جا سراغی                          که بگه درد تو بسه


دل من خیلی غریبه                             دل من خیلی اسیره

تو کدوم دنیای اونها                              عشق من یه عشق پیره


به خدا طاقت ندارم                              به خدا که شرمسارم

برای قلب نگارم                                  اگه جون بخواد می ذارم


برای من همه مردن                             کی می دونه چرا مردن

بیا ای دل شکسته                              دنیامون و رنگا بردن


من وعشق بی صدایی                         دنیایی پر از رهایی

بین اون عشق وجدایی                         تو ولی اول راهی


دل من پر از محبت                               پر غم پر از سکوته

چرا این قفل شکسته                           پر احساس سکوته


دل من خیلی صبوره                             شب من پر از غروبه

دل من، وقت عبوره                              تو بگو که خیلی زوده


دلای پر از اشاره                                 شب من پر از ستاره

تو نگاهای بهاره                                  دل من پر از نگاره



                                                               نسترن

شکل رویا( تقدیم به بانوی معرفت)

شکل رویا
نگاهم تا افق در انتظار است                   برای دیدن روی خوش او

چه چیزا که شنیدم از رخ او                    از دین ،از زندگی ،از همسراو

زمان هرگز نزاید همچو او زن                  که دنیا شرمسار است از رخ او

از عشق وعاطفه در دل نباشد               به جز عشق و وفایی از دل او

غروب عاشقان معنا ندارد                      با آن یادی که در دل هست از او


غریب و بی کس وتنها نماند                   هر آنکس که هوایی دارد از او

زمین وآسمانش در تلاطم                      برای لحظه ای دیدار با او

نجابت در دو چشمانش نهفته                 میان عفت و زیبایی او

من هرگز شوق او در دل نرانم                تمام هستی ام را می دهم او

                     
                                                                              نسترن

تنهایی بزرگ ( به یاد پدرم)

تنهایی
دلم گرفته، دلم زیاد گرفته
                            دچار هیچ نیستم وانگار که هستم
تنهایم تنهای تنها
نفسهای آخرم یا اولم
نمی دانم
هر چه هست تنهایی محض است
چقدر هم تنها

باور دارم تنهایی ام همیشگی ست
چه تنهایی که نشانی از خود ندارد

چه تنهایی غمناکی
آه..............
                           فقط تنهایی همدم من است
و چه مبتلا شده ام به این تنهایی
عاشق تنهایی
ولی
دچار تنهایی نیست که می سوزاند

اکنون تنها مانده ام
بسیار تنها
از درون می سوزم
چه کسی هست مرا درک کند
تنهایی مرا بفهمد
و آن را لمس کند

چشمانم پر اشک های تنهاییست
و بینوا شده ام

صدایی ندارم
نگاهی ندارم
مهتابی ندارم
لبخندی ندارم
فقط بغض دارم وتنهایی محض

دیگر جا مانده ام از سحر
دیگر سپیده به ما رو نمی کند
دیگر غروب هم به من نمی خندد

تنهایی را تا انتها چشیده ام.

و این است بزرگ بودن این تنهایی

و کاش می دانست که چقدر تنهایی من بزرگ است
و شاید هنوز هم بی خبر از آنم.

به یاد پدرم که زود مرا تنها گذاشت وهنوزعذاب نبودش را می چشم

بغض من...1 (برای کشورم ایران)

بغض من........

بغض من اسیر یه دل شکستست
    بغض من دنبال دست پینه بستست

بغض من قربونی یه راه کوره           بغض من فراری یه راه دوره

بغض من همش تو فکر یه خیاله      بغض من دنبال یه جاده راهه

بغض من پیشکش احساس گناهه    بغض من سادگی مال حلاله

بغض من دنبال حرفای نگفته            بغض من خاطره تلخ گذشته

بغض من فدای احساس ونگاهه       بغض من دشمن عشقای سیاهه

بغض من عاشق دردای محاله         بغض من خوب می دونه چاره نداره

بغض من عاشق دردای ایرانه           بغض من هر چی بگه فایده نداره

بغض من غربت چشمای جوونه        بغض من دیوونه درد ایرونه

بغض من خیلی چیزاواسش عزیزه    بغض من ساده ترین بغض زمینه

بغض من دنبال دنیای یه رنگه           بغض من دشمن حیله های رنگه

بغض من عاشق ایران وجوونه          بغض من فدای هر چی آسمونه

بغض من دنبال این احساس نابه       بغض من می خواد بگه دنیا ایرانه

بغض من دلش می خواد آزادبمونه بغض من همش می گه حیف نمونه

بغض من هر چی بگه کم نمیاره     بغض من هر چی بخواد ترسی نداره


بغض من بیشترمی خواد برات بخونه
       
بغض من وقت نداره چاره عبوره

بغض من فقط می گه حرف حرف ماهاست
بغض من همش می گه دلبستگیهاست

بغض من فقط می گه با همدیگه باش
بغض من داره می گه حامی هم باش

بغض من فقط می گه دشمن می ترسه
بغض من فقط می گه مائیم برنده

بغض من حرف دل نسترن بوده      بغض من دوست نداره حرف بیهوده


                                                         

نسترن

یک غریب آشنا

در غروبی دلنشین

با دلی بی حد غریب

در میان مردمی پاک وصریح

یک غریب آشنا

خلوت باز نگاهم را شکست


در نگاهش سادگی بود وصفا

بر لبانش خنده عشق و وفا

در سکوتش حرفی پنهان می نمود

در صدایش قاب دل از من ربود


ناگهان بود

من نمی دانم چه شد

نه نمی دانم چه شد

اما رمیدم سوی او


در صدایش غرق گشتم

دیر جنبیدم ولی

باز گشتم سوی او

من به دنبال حقیقت

پیرو افکار او


در دلم نوری عمیق

جای تاریکی شبها را گرفت


در نگاهش آفتابی دلپذیر

جای دنیای سیاهی را گرفت


با همه سختی دنیای ریا

سایه ترس و ریا از من گرفت


و نمی دانم چه شد

نه نمی دانم چه شد

اما دویدم سوی او


در نگاه آتش انگیزش شدم

خاکستر راه عبور


در دلم امید عشق آمد پدید

با صدایش عشق آمد در کمین


در دلم غوغایی از عشق و وفا

در دلم طوفانی از مهر وصفا


من سکوتم شد ندایی از لبان

در نگاه سنگ او گم شد

ولی آمد زبان


و ندانستم چه شد

اما نگاهم شد تمام

شاید از سردصدایش بود

که آخر شد تمام.


ولی از دل ای غریب آشنا

آفتاب دلپذیرم را تو کردی ناتمام.


                                                                   نسترن

دل زخمی 1

دل زخمی


من همون بی کس وتنها                     من همون غریب وغمبار

من همون دردگرونم                           که می مونه توی انبار


من همون موج کویرم                         که همیشه خشک وخالیست

من همون رنگ غریبم                         همونی که خیلی آبیست


من همون قفل شکستم                     همونی که خیلی خستست

من همون حسرت دردم                      همونی که خیلی رنگیست


من همون عشق بیابون                       نفسم از رنگ غصه ست

دل من خونه بی عشق                       سایبونم همه غصه ست


من همون درد سیاهم                         که نثار قلب آبیست

من همون شب خیالم                         که نشانه سیاهیست


من همون قلبای زخمی                       که نشانه جدائیست

من همون یخای قطبی                        که نشانه ریا نیست


من همونم که غروبم                           پر عشق بی صدائیست

من همونم که سکوتم                          پر عشقای خدائیست


من همون سفره عشقم                       که دلش پر از وفا نیست

من همون خنده عشقم                        که صداش خیلی طلائیست 


دل نوشته

نمی دانم دوست داشتن را با چه رنگ معنا کنم

عشق را با چه احساس بیان کنم

احساس را با کدام نفس لمس کنم

بوی تنفر را چگونه حس کنم

و غم را چگونه از وجودم دور کنم


کاش بین تولد ومرگ فاصله ای نبود

تا در این فاصله ما به دنبال عشق نگردیم


کاش خدای عاشقها خدای دلها هم می شد


کاش می توانستیم محبت را با نگاه چشمهایمان بفهمانیم


کاش دنیا صدای آه را کمی واضح تر می شنید


کاش آسمان لبها همیشه حقیقت را می گفت

تا برای آخرین حرف دنبال سخن نگردیم


کاش غم های دلم با دلها بیشتر آشنا بود


و ای کاش کسی حرفم را می فهمید.

 

                                       تقدیم به دوست داشتنی ترین زندگی

سکوت

                                سکوت


سکوت زیبای دلم                           دوباره غم گرفته

سکوت خندون دلم                         چرا بغضش گرفته


سکوت من یه غربته                       برا شبای بی کسی

سکوت من تو خوابه                        تو دنیای دل واپسی


برای عشق وعاشقی                      سکوت برام یه خاطره

برای غصه های من                         سکوت برام یه مرهمه


اما دل سکوت من                           دلش زیادی از غمه

هر چی براش من بخونم                   انگار لالایی شبه


آخه چه دنیایی داریم                       همش سکوته و ریا

برای غصه های من                        سکوت برام یه آشنا


سکوت دیگه جا نداره                       برای غربت دلم

ولی هنوز در دلمه                           میون شبهای دلم


راه فراری نداره                               از عشقای زیاد من

مثال قلب نسترن                            برا سکوت دل من



                                                                         نسترن

افق

دم غروب و آینه افکار

صداها، چهره های زیاد

نگاه خیره به ماه

دنیایی وحشت وسخت

دنیای رنگ خیالی

و غم های دل خندان ریا

همه اش سادگی حال عقول

و محتاج به افسوس نگاه

و غروب های فکور زیبا

و نماندن به در عمق زیاد

و ندانستن ما

و ندیدمهتاب

و چه هر بعد سکوت

و غریب غربت

و آن افکار سیاهان که زند بر قلبم

گاه ناگاه

در افق گمشده است.


                                                                     نسترن

امید زندگی ( تقدیم به مرد ایثار ووفا)

نباشد غیر او حرفی به لبها               چرا که عشق او دارد نفسها


نباشد غیر او در قلب وروحم              که عشق او زده آتش به جانم


نگاه او همیشه با متانت                    و چشمانش همیشه با اصالت


صدای او طنین انداز ومحکم               و گفتارش همه تسکین هر غم


چقدر خوب وعزیز واستوار است         همیشه وهمه وقت با خدا است


در این روح عظیم، بی انتهایش           دلم گشته اسیر گفته هایش


چقدر مرد بزرگ وبی نظیری ست      نشان وجلوه های بی نیازی ست


صداقت در وجود او نهفته                  ریاضت در وجودش هم شکفته


همیشه اسم او تاریخ ها هست         همیشه یاد او در قلب ها هست


نمی دانم چرا از حال گویم                 ولی دانم از او هر حال بویم



                                                                                نسترن



تو بیا با من تنها تو بیا( به یاد فریدون مشیری)

وجودم پر فریاد

تو بیا با من تو


بین ما راهی نیست

شاید اندازه یک پل

شاید اندازه یک برگ

شاید اندازه یک غم


دل تو هر چه بخواهد

دل من هر چه دهد

غربت این دل من

تو بیا با من تو


زندگی مال من وتو

هر دو با هم ببریم

نفس ساده عشق

دل غمگین مرا

غم دنیای جوان

عشق ایثار ووفا

هر دو با هم ببریم

تو بیا با من تو


فکر خشم گل اطلس نکنیم

فکر سنگینی دیوار قیامت نکنیم

فکر احساس دو عاشق باشیم

تو بیا با من تو


رنجش دید دلم از ملکوت

غفلت برق نگاه از افکار

همه را چشم ببندیم به هم

بین عشق های خدا

بین این عاشق ناب

فکر آزادی دل هم باشیم

تو بیا با من تو


فکر احساس دل من دل تو

عشق بودن تو در کنار من

تو بیا با من تو


تا بسازیم در آن دنیایی

و شویم عبرت عشق های شکسته

تو بیا

تو بیا بهانه خوب دلم

ناجی قلبم تو بیا


با تو دنیا دیدنی

زندگی بخشیدنی

با تو من هم زنده ام

تو بیا با من تنها تو بیا


قسمت می دهم ای عشق بیا

در این جاده عبور

تو بیا با من تو

تو بیا ، تو مال من

تو سکوتم بشکن

تو غروبم کم کن

و تو عشقت برسان

تو بیا با من تنها تو بیا


آخرین لحظه مرگم تو بیا

آخرین خنده عمرم تو بیا

تو بیا با من تنها تو بیا                                        

                                                    نسترن

قصه او

شبها دل من به یاد او می خوابد

روزها خاطره اوست فقط می ماند


هر دم دل من به یاد او در عطش است

ولی افسوس که او از غم من در عطش است


هر صبح هوای پلک او در نظرم

احساس غریب می دهد در بدنم


دنیا که شود عرصه زیبای هنر

احساس لطیف اوست در اوج سحر


از خاطره تلخ دلم می گیرد

هر گاه که دنیای غمم در نظرش می میرد


کاش آن باد صبا ندایی از او آرد

که دلم غرق محبت شود وشاد آید


هر گاه که من در قدم او نماز بگذارم

انگار که در سجده او نیست فرو افتادم


در روح دلم مونس وغمخواری نیست

در خاطره ام جز دل او یاری نیست


غم دل با که بگویم که مرا یاری نیست

غصه وماتم وغم برای او کاری نیست


هر لحظه که دلتنگ صدایش بشوم

دنبال صدای اوست هر دم بروم


کاش او در نگهش رحم نثارم می کرد

یا که این قلب سیاه عشق حلالم می کرد


از آنچه دلم حرف نگه داشته بود

کامل نشد از عشق که اندوخته بود


عشق آن بود که در اوج دلم غوطه ور است

کاش او می دانست که عشق من تا ابد هست


                                                              برای عشق مطلق

تو شدی

تو شدی........

بین اون عشقای سنگی                       تو شدی عشق زلالم
بین اون یخای قطبی                            تو شدی آب روانم
بین اون دلای زخمی                            تو شدی مرهم دردم
بین اون سنگای سربی                         تو شدی رحیم و رامم
بین اون دنیای رنگی                             تو شدی رنگ غریبم
بین اون رنگای سرخی                          تو شدی سرخ درونم
بین اون دردای عشقی                          تو شدی محرم رازم
بین اون راه غباری                                تو شدی پاکی راهم
بین اون موجای دودی                            تو شدی یه سرپناهم
بین اون عشق خدایی                           تو شدی عشق حلالم
بین اون شعرای نستی                          تو بودی که شدی یارم


دل سهراب

حس کنیم سادگی کبوتران آسمان را

حس کنیم غربت اشک ابرها را

و بفهمیم چرا بیداریم

و نشانیم سلیمان را در بیشه نور

و بخوانیم تداعی دل سردش را

چون که ما دوست نداریم بمانیم در این دشت کویر

بین آفاق وزمین

بین افسوس وریا

بین احساس گناه

بین دل های سیاه

و نبینیم غربت چشم دو عاشق

و نمیریم در این غروب هفت رنگ سیاهی

نگران دل افسون بشویم

شاخه خشگ گیاه

برگ ریزان خزان

نغمه سرد ریا

همه را بشناسیم

و بدانیم نداریم بهاری یک گل

نفس صبح بهار

نغمه عشق وصفا

با صدای دل سهراب می آید به زبان



                                                          نسترن

اولین ترانه کوتاه

سفره دل
بین عاشقهای دلگیر                                تو برام یه همزبونی
برای تسکین دردم                                  تو برای من می خونی
درد من یه درد پیره                                  تو برام خیلی جوونی

توی شبهای جدایی                                 تو برای من می مونی
برای بستن قفلم                                    تویی که فقط می تونی
برای جاده قلبم                                       تو برام راه عبوری
توی رنگهای خدایی                                 تو همیشه راه نوری
تو غروب بی صدایی                                 تو برام وصله جونی
برای خرده دل من                                    بهتره که تو بمونی
برای نستی تنها                                      تو فقط عشق درونی

طلوع حقیقت( برای ظهورش)

بوی غروب به مشام می رسد

این آفتاب قرمز رنگ، زردی خود را از دست داده


رنگ آسمان غریبی می کند

این آفتاب چه به روز فرشهای زمین آورده


نگاه غروب زخمی می آید

این خورشید است که مدام رنگ عوض کرده


چه بی رنگی در او وجود دارد

دنیا را در دست خود بزرگ دیده


صدای آسمان بیرون آمد

این غروب چگونه بدست آمده


کاش بتوان طلوع را دید

این طلوع همیشه دوست داشتنی بوده


کاش دنیا همیشه طلوع بود

این غروب به پایان رسیده


کاش شبها در دست ما باشد

چون دنیا طلوعی همیشگی آفریده

                                                           نسترن

توصیف عشق در کلام نسترن1

عشق هر نیرویی است که به مطلق ختم می شود

عشق همان عشق مطلق است.


عشق مظهر وعامل اساسی همه تجلیات انسانی و طبیعی است

گویا عشق نقاشی زندگی است.


عشق کیمیای عرفان واکسیر اعظم است

با عشق دنیا هم شیرین و هم رنگین و هم نوین است.


عشق به تو عشق می ورزد.


خورشید عشق هر بامداد از افق چشمان تو طلوع می کند

عشق از دریچه چشم تو دیدنیست.


ادامه دارد...........................

                                                      برای عشق مطلق

عشق 1

عشق هر لحظه به ما می نگرد

عشق هر لحظه ندا می شنود


عشق دنبال قشنگی پر شاپرک است

عشق برخورد گل وباغچه وپنجره است


عشق آن خفتگی افسانه

عشق آن سادگی آزاده


عشق هر لحظه به رنگی آید

عشق در سایه به خود می آید


عشق افسون نگاه وقفس وآینه است

عشق دنیای سپید وسیه وخاطره است


عشق احساس دل واشک خدا

عشق هست فاصله خاک وگیا


عشق شبهای پیاپی در غم

عشق دنبال سیاهی هر دم


عشق آن کفتر زیبا وسفید

عشق آن غصه که هر لحظه دمید


عشق دنبال صدایی زیباست

عشق قربانی یک راه خداست


عشق دنیای نفس های ریا

عشق آن غبار دوری خدا


عشق آن عطر تمیز ونمناک

عشق آن شبنم نرم وغمناک


عشق............................................................... ادامه دارد


                                                                          نسترن


برای سهراب سپهری

نفس سهراب


خسته ام

در گوشه ای ایستاده

غم، غصه، خیال باطل

صداها را نمی شناسم

حس می کنم فقط

چشم انداز اتاق را می بینم

دلم می گیرد

آهی می کشم            آه...................................

نمی دانم غمی دارم یا نه

چه حس غریبی                  چه بی درک

نگاهی به اطراف

خرده های قلبم در گوشه ای

خودم جایی دیگر

وجود خالی از احساس

بسیار غمناک است

تنهایی، تاریکی، جدایی

باز صدایی

صدایی دلنشین تر از چهره عاشق

دلم می گیرد

فقط صدایی ست

انگشت فعال

ندای قلب

دو قدم جلو می روم

صدا ضعیفتر

می خواهم تکیه کنم

ولی می افتم

مغزم از کار افتاده

قلبم می خندد

ناگهان شعر سهراب در گوشم:

((من از کدام طرف می رسم به یک هدهد))

دلم آرام

از نفس سهراب

                                                           

                                                                    نسترن


برای عزیزترینم، سیف اله آموزگار

تقدیم به عزیزترینم، سیف اله آموزگار



محبت



ای که چشمانی پر از امید داری        در نگاهت صد دوچندان مهر داری


ای که قلبی همچو مروارید داری       در صدایت به زاینها عشق داری


ای که احساسی مثال ماه داری      در وجودت بیش ازاین احساس داری


ای که دستانی پر از ایثار داری         در سکوتت تو همیشه لطف داری


ای که دنیایی همیشه سبز داری      در دل نرمت همیشه دوست داری

برای همه حرفهای نگفته ام 1

پیشکش روح بزرگ و بی ریای پدرم
و نثار شبهای خاموش مادرم
و کسانی که دوستشان دارم وانگار که ندارم
و سهراب سپهری
ونثار همه قلب های خاموش وبی صدا
نثار همه حرفهای گفته نشده
نثار همه دربدرهای خود نفهمیده
و نثار قلب های شقایقی
دوستتان دارم، همه را دوست دارم و رنگ تنفر را نمی شناسم و با آن غریبه ام
باشد که وجودمان پر از صداقت های آبی شود.

                                                                  نسترن

مقدمه

 وبلاگ من با دکترعلی شریعتی آغاز شد،
 از این به بعد شعرهای خودم را به همه عزیزانم تقدیم می کنم.
به این امید که عشق، تنهایی و لطافت را در آنها حس کنید.  

بنام او


تو قلب بیگانه را می شناسی

زیرا که در سرزمین مصر بیگانه بوده ای



مرا کسی نساخت، خدا ساخت،


نه آنچنان که کسی می خواست،


که من کسی نداشتم


کسم خدا بود، کس بی کسان