یک غریب آشنا

در غروبی دلنشین

با دلی بی حد غریب

در میان مردمی پاک وصریح

یک غریب آشنا

خلوت باز نگاهم را شکست

در نگاهش سادگی بود وصفا

بر لبانش خنده عشق و وفا

در سکوتش حرفی پنهان می نمود

در صدایش قاب دل از من ربود

ناگهان بود

من نمی دانم چه شد

نه نمی دانم چه شد

اما رمیدم سوی او

در صدایش غرق گشتم

دیر جنبیدم ولی

باز گشتم سوی او

من به دنبال حقیقت

پیرو افکار او

در دلم نوری عمیق

جای تاریکی شبها را گرفت

در نگاهش آفتابی دلپذیر

جای دنیای سیاهی را گرفت

با همه سختی دنیای ریا

سایه ترس و ریا از من گرفت

و نمی دانم چه شد

نه نمی دانم چه شد

اما دویدم سوی او

در نگاه آتش انگیزش شدم

خاکستر راه عبور

در دلم امید عشق آمد پدید

با صدایش عشق آمد در کمین

در دلم غوغایی از عشق و وفا

در دلم طوفانی از مهر وصفا

من سکوتم شد ندایی از لبان

در نگاه سنگ او گم شد

ولی آمد زبان

و ندانستم چه شد

اما نگاهم شد تمام

شاید از سردصدایش بود

که آخر شد تمام.

ولی از دل ای غریب آشنا

آفتاب دلپذیرم را تو کردی ناتمام.

                                                                   نسترن

دل زخمی 1

دل زخمی

من همون بی کس وتنها                     من همون غریب وغمبار

من همون دردگرونم                           که می مونه توی انبار

من همون موج کویرم                         که همیشه خشک وخالیست

من همون رنگ غریبم                         همونی که خیلی آبیست

من همون قفل شکستم                     همونی که خیلی خستست

من همون حسرت دردم                      همونی که خیلی رنگیست

من همون عشق بیابون                       نفسم از رنگ غصه ست

دل من خونه بی عشق                       سایبونم همه غصه ست

من همون درد سیاهم                         که نثار قلب آبیست

من همون شب خیالم                         که نشانه سیاهیست

من همون قلبای زخمی                       که نشانه جدائیست

من همون یخای قطبی                        که نشانه ریا نیست

من همونم که غروبم                           پر عشق بی صدائیست

من همونم که سکوتم                          پر عشقای خدائیست

من همون سفره عشقم                       که دلش پر از وفا نیست

من همون خنده عشقم                        که صداش خیلی طلائیست 

دل نوشته

نمی دانم دوست داشتن را با چه رنگ معنا کنم

عشق را با چه احساس بیان کنم

احساس را با کدام نفس لمس کنم

بوی تنفر را چگونه حس کنم

و غم را چگونه از وجودم دور کنم

کاش بین تولد ومرگ فاصله ای نبود

تا در این فاصله ما به دنبال عشق نگردیم

کاش خدای عاشقها خدای دلها هم می شد

کاش می توانستیم محبت را با نگاه چشمهایمان بفهمانیم

کاش دنیا صدای آه را کمی واضح تر می شنید

کاش آسمان لبها همیشه حقیقت را می گفت

تا برای آخرین حرف دنبال سخن نگردیم

کاش غم های دلم با دلها بیشتر آشنا بود

و ای کاش کسی حرفم را می فهمید.

                                       تقدیم به دوست داشتنی ترین زندگی

سکوت

                                سکوت

سکوت زیبای دلم                           دوباره غم گرفته

سکوت خندون دلم                         چرا بغضش گرفته

سکوت من یه غربته                       برا شبای بی کسی

سکوت من تو خوابه                        تو دنیای دل واپسی

برای عشق وعاشقی                      سکوت برام یه خاطره

برای غصه های من                         سکوت برام یه مرهمه

اما دل سکوت من                           دلش زیادی از غمه

هر چی براش من بخونم                   انگار لالایی شبه

آخه چه دنیایی داریم                       همش سکوته و ریا

برای غصه های من                        سکوت برام یه آشنا

سکوت دیگه جا نداره                       برای غربت دلم

ولی هنوز در دلمه                           میون شبهای دلم

راه فراری نداره                               از عشقای زیاد من

مثال قلب نسترن                            برا سکوت دل من

                                                                         نسترن

افق

دم غروب و آینه افکار

صداها، چهره های زیاد

نگاه خیره به ماه

دنیایی وحشت وسخت

دنیای رنگ خیالی

و غم های دل خندان ریا

همه اش سادگی حال عقول

و محتاج به افسوس نگاه

و غروب های فکور زیبا

و نماندن به در عمق زیاد

و ندانستن ما

و ندیدمهتاب

و چه هر بعد سکوت

و غریب غربت

و آن افکار سیاهان که زند بر قلبم

گاه ناگاه

در افق گمشده است.

                                                                     نسترن

امید زندگی ( تقدیم به مرد ایثار ووفا)

نباشد غیر او حرفی به لبها               چرا که عشق او دارد نفسها

نباشد غیر او در قلب وروحم              که عشق او زده آتش به جانم

نگاه او همیشه با متانت                    و چشمانش همیشه با اصالت

صدای او طنین انداز ومحکم               و گفتارش همه تسکین هر غم

چقدر خوب وعزیز واستوار است         همیشه وهمه وقت با خدا است

در این روح عظیم، بی انتهایش           دلم گشته اسیر گفته هایش

چقدر مرد بزرگ وبی نظیری ست      نشان وجلوه های بی نیازی ست

صداقت در وجود او نهفته                  ریاضت در وجودش هم شکفته

همیشه اسم او تاریخ ها هست         همیشه یاد او در قلب ها هست

نمی دانم چرا از حال گویم                 ولی دانم از او هر حال بویم

                                                                                نسترن

تو بیا با من تنها تو بیا( به یاد فریدون مشیری)

وجودم پر فریاد

تو بیا با من تو

بین ما راهی نیست

شاید اندازه یک پل

شاید اندازه یک برگ

شاید اندازه یک غم

دل تو هر چه بخواهد

دل من هر چه دهد

غربت این دل من

تو بیا با من تو

زندگی مال من وتو

هر دو با هم ببریم

نفس ساده عشق

دل غمگین مرا

غم دنیای جوان

عشق ایثار ووفا

هر دو با هم ببریم

تو بیا با من تو

فکر خشم گل اطلس نکنیم

فکر سنگینی دیوار قیامت نکنیم

فکر احساس دو عاشق باشیم

تو بیا با من تو

رنجش دید دلم از ملکوت

غفلت برق نگاه از افکار

همه را چشم ببندیم به هم

بین عشق های خدا

بین این عاشق ناب

فکر آزادی دل هم باشیم

تو بیا با من تو

فکر احساس دل من دل تو

عشق بودن تو در کنار من

تو بیا با من تو

تا بسازیم در آن دنیایی

و شویم عبرت عشق های شکسته

تو بیا

تو بیا بهانه خوب دلم

ناجی قلبم تو بیا

با تو دنیا دیدنی

زندگی بخشیدنی

با تو من هم زنده ام

تو بیا با من تنها تو بیا

قسمت می دهم ای عشق بیا

در این جاده عبور

تو بیا با من تو

تو بیا ، تو مال من

تو سکوتم بشکن

تو غروبم کم کن

و تو عشقت برسان

تو بیا با من تنها تو بیا

آخرین لحظه مرگم تو بیا

آخرین خنده عمرم تو بیا

تو بیا با من تنها تو بیا                                        

                                                    نسترن

قصه او

شبها دل من به یاد او می خوابد

روزها خاطره اوست فقط می ماند

هر دم دل من به یاد او در عطش است

ولی افسوس که او از غم من در عطش است

هر صبح هوای پلک او در نظرم

احساس غریب می دهد در بدنم

دنیا که شود عرصه زیبای هنر

احساس لطیف اوست در اوج سحر

از خاطره تلخ دلم می گیرد

هر گاه که دنیای غمم در نظرش می میرد

کاش آن باد صبا ندایی از او آرد

که دلم غرق محبت شود وشاد آید

هر گاه که من در قدم او نماز بگذارم

انگار که در سجده او نیست فرو افتادم

در روح دلم مونس وغمخواری نیست

در خاطره ام جز دل او یاری نیست

غم دل با که بگویم که مرا یاری نیست

غصه وماتم وغم برای او کاری نیست

هر لحظه که دلتنگ صدایش بشوم

دنبال صدای اوست هر دم بروم

کاش او در نگهش رحم نثارم می کرد

یا که این قلب سیاه عشق حلالم می کرد

از آنچه دلم حرف نگه داشته بود

کامل نشد از عشق که اندوخته بود

عشق آن بود که در اوج دلم غوطه ور است

کاش او می دانست که عشق من تا ابد هست

                                                              برای عشق مطلق

تو شدی

تو شدی........

بین اون عشقای سنگی                       تو شدی عشق زلالم
بین اون یخای قطبی                            تو شدی آب روانم
بین اون دلای زخمی                            تو شدی مرهم دردم
بین اون سنگای سربی                         تو شدی رحیم و رامم
بین اون دنیای رنگی                             تو شدی رنگ غریبم
بین اون رنگای سرخی                          تو شدی سرخ درونم
بین اون دردای عشقی                          تو شدی محرم رازم
بین اون راه غباری                                تو شدی پاکی راهم
بین اون موجای دودی                            تو شدی یه سرپناهم
بین اون عشق خدایی                           تو شدی عشق حلالم
بین اون شعرای نستی                          تو بودی که شدی یارم

دل سهراب

حس کنیم سادگی کبوتران آسمان را

حس کنیم غربت اشک ابرها را

و بفهمیم چرا بیداریم

و نشانیم سلیمان را در بیشه نور

و بخوانیم تداعی دل سردش را

چون که ما دوست نداریم بمانیم در این دشت کویر

بین آفاق وزمین

بین افسوس وریا

بین احساس گناه

بین دل های سیاه

و نبینیم غربت چشم دو عاشق

و نمیریم در این غروب هفت رنگ سیاهی

نگران دل افسون بشویم

شاخه خشگ گیاه

برگ ریزان خزان

نغمه سرد ریا

همه را بشناسیم

و بدانیم نداریم بهاری یک گل

نفس صبح بهار

نغمه عشق وصفا

با صدای دل سهراب می آید به زبان

                                                          نسترن

اولین ترانه کوتاه

سفره دل

بین عاشقهای دلگیر                                تو برام یه همزبونی
برای تسکین دردم                                  تو برای من می خونی
درد من یه درد پیره                                  تو برام خیلی جوونی
توی شبهای جدایی                                 تو برای من می مونی
برای بستن قفلم                                    تویی که فقط می تونی
برای جاده قلبم                                       تو برام راه عبوری
توی رنگهای خدایی                                 تو همیشه راه نوری
تو غروب بی صدایی                                 تو برام وصله جونی
برای خرده دل من                                    بهتره که تو بمونی
برای نستی تنها                                      تو فقط عشق درونی

طلوع حقیقت( برای ظهورش)

بوی غروب به مشام می رسد

این آفتاب قرمز رنگ، زردی خود را از دست داده

رنگ آسمان غریبی می کند

این آفتاب چه به روز فرشهای زمین آورده

نگاه غروب زخمی می آید

این خورشید است که مدام رنگ عوض کرده

چه بی رنگی در او وجود دارد

دنیا را در دست خود بزرگ دیده

صدای آسمان بیرون آمد

این غروب چگونه بدست آمده

کاش بتوان طلوع را دید

این طلوع همیشه دوست داشتنی بوده

کاش دنیا همیشه طلوع بود

این غروب به پایان رسیده

کاش شبها در دست ما باشد

چون دنیا طلوعی همیشگی آفریده

                                                           نسترن

توصیف عشق در کلام نسترن1

عشق هر نیرویی است که به مطلق ختم می شود

عشق همان عشق مطلق است.

عشق مظهر وعامل اساسی همه تجلیات انسانی و طبیعی است

گویا عشق نقاشی زندگی است.

عشق کیمیای عرفان واکسیر اعظم است

با عشق دنیا هم شیرین و هم رنگین و هم نوین است.

عشق به تو عشق می ورزد.

خورشید عشق هر بامداد از افق چشمان تو طلوع می کند

عشق از دریچه چشم تو دیدنیست.

ادامه دارد...........................

                                                      برای عشق مطلق

عشق 1

عشق هر لحظه به ما می نگرد

عشق هر لحظه ندا می شنود

عشق دنبال قشنگی پر شاپرک است

عشق برخورد گل وباغچه وپنجره است

عشق آن خفتگی افسانه

عشق آن سادگی آزاده

عشق هر لحظه به رنگی آید

عشق در سایه به خود می آید

عشق افسون نگاه وقفس وآینه است

عشق دنیای سپید وسیه وخاطره است

عشق احساس دل واشک خدا

عشق هست فاصله خاک وگیا

عشق شبهای پیاپی در غم

عشق دنبال سیاهی هر دم

عشق آن کفتر زیبا وسفید

عشق آن غصه که هر لحظه دمید

عشق دنبال صدایی زیباست

عشق قربانی یک راه خداست

عشق دنیای نفس های ریا

عشق آن غبار دوری خدا

عشق آن عطر تمیز ونمناک

عشق آن شبنم نرم وغمناک

عشق............................................................... ادامه دارد

                                                                          نسترن

برای سهراب سپهری

نفس سهراب

خسته ام

در گوشه ای ایستاده

غم، غصه، خیال باطل

صداها را نمی شناسم

حس می کنم فقط

چشم انداز اتاق را می بینم

دلم می گیرد

آهی می کشم            آه...................................

نمی دانم غمی دارم یا نه

چه حس غریبی                  چه بی درک

نگاهی به اطراف

خرده های قلبم در گوشه ای

خودم جایی دیگر

وجود خالی از احساس

بسیار غمناک است

تنهایی، تاریکی، جدایی

باز صدایی

صدایی دلنشین تر از چهره عاشق

دلم می گیرد

فقط صدایی ست

انگشت فعال

ندای قلب

دو قدم جلو می روم

صدا ضعیفتر

می خواهم تکیه کنم

ولی می افتم

مغزم از کار افتاده

قلبم می خندد

ناگهان شعر سهراب در گوشم:

((من از کدام طرف می رسم به یک هدهد))

دلم آرام

از نفس سهراب

                                                                    نسترن

برای عزیزترینم، سیف اله آموزگار

تقدیم به عزیزترینم، سیف اله آموزگار

محبت

ای که چشمانی پر از امید داری        در نگاهت صد دوچندان مهر داری

ای که قلبی همچو مروارید داری       در صدایت به زاینها عشق داری

ای که احساسی مثال ماه داری      در وجودت بیش ازاین احساس داری

ای که دستانی پر از ایثار داری         در سکوتت تو همیشه لطف داری

ای که دنیایی همیشه سبز داری      در دل نرمت همیشه دوست داری

برای همه حرفهای نگفته ام 1

پیشکش روح بزرگ و بی ریای پدرم
و نثار شبهای خاموش مادرم
و کسانی که دوستشان دارم وانگار که ندارم
و سهراب سپهری
ونثار همه قلب های خاموش وبی صدا
نثار همه حرفهای گفته نشده
نثار همه دربدرهای خود نفهمیده
و نثار قلب های شقایقی
دوستتان دارم، همه را دوست دارم و رنگ تنفر را نمی شناسم و با آن غریبه ام
باشد که وجودمان پر از صداقت های آبی شود.

                                                                  نسترن

مقدمه

 وبلاگ من با دکترعلی شریعتی آغاز شد،
 از این به بعد شعرهای خودم را به همه عزیزانم تقدیم می کنم.
به این امید که عشق، تنهایی و لطافت را در آنها حس کنید.  

بنام او

تو قلب بیگانه را می شناسی

زیرا که در سرزمین مصر بیگانه بوده ای

مرا کسی نساخت، خدا ساخت،

نه آنچنان که کسی می خواست،

که من کسی نداشتم

کسم خدا بود، کس بی کسان